چشم هایم را باز کردم همه جا درتاریکی و سکوت به سر می برد نوری به شدت به تمام قسمت ها و اجزای بدنم برخورد کرد به بالای سرم نگاه کردم باورم نمی شد آن همان چراغ پیری بود که سه سال است در اینجا قرار داشت ولی هیچ وقت نقش یک چراغ را نداشت بیشتر نقشه لانه ی گنجشک های دل شکسته را داشت توجهم بیشتر به او جلب شد نورها بیشتر و بیشتر می شدند نگاهم را از روی چراغ برداشتم و به آن طرف خیابان خیره شدم مردی را دیدم که دوان دوان داشت به سمتم می آمد روی دسته من نشست به رفتارهایش دقت کردم انگار ازچیزی ترسیده بود نفس نفس ن موبایلش را از درون جیب بغل کتش برداشت وشماره می گرفت ، صدای بوق را می شنیدم و بعدش که می گفت :مشترک مورد نظر پاسخگو نمی باشد لطفا بعدا تماس بگیرید موبایلش را چنان به چراغ بالای سرم کوباند که چراغ بیچاره شکست تمام آن نورها پراکنده شدند چقدر زیبا بودند. یکدفعه مرد بلند شد یکی ازنورها را گرفت و باچهره ا ی مظلوم به آنها خیره شد و زیر لب چیز هایی زمزمه می کرد و بعد قطره اشکی مانند شبنم از چشم هایش غلتید این اولین
بار ی بود که اشک مردی را دیدم  درافکار زببای خودم غرق بودم صدایی شنیدم که می گفت:این کرم شبتاب ها چقدر زیبان چقدر نورانی ان دقیقا وقتی که به طرف دختر برگشتم دیدم مرد دختر رادر آغوش گرفته است و بعد هم دست هم را گرفتند و دور شدند خاطرات امروز را مرور کردم چراغی که بعد سال ها نور درخشان می داد،مردی که گریه می کرد،دختری که اسم آن نور درخشان را گفت ;فک کنم کرم شبتاب برد و آخرسر هم مردی که دخترش را بین درخشان ترین نورها یافت .
نویسنده: نیلوفر طوفانی 14 ساله

آرام آرام در تاریکی شب قدم می زدم  و فقط به صدای امواج دریا در این هوای سرد پاییزی و موج های خروشان گوش می سپردم  خودرا به خاطرات گذشته سپردم به وقتایی که پاهای کوچولوام را در اب این دریا فرو می بردم و انگشتانم  را در ان جابه جا می کردم حس خیلی خوبی داشت یا وقت هایی که امواج دریا عین ابرهایی سفت مرا دراسمان دریا به این طرف و آن طرف می برد شنل قهوه ای بافت خود را روی شانه هایم جابه جا کردم و دوباره به دریا خیره شدم چقدر خروشان موج هارا به پایین و بالا می برد احساس کردم قطره آبی از بینی ام به پایین امد بلافاصله از جیب چپ شلوارم دستمال کاغذی دراوردم و بینی ام را گرفتم اینقدر غرق دریا وخاطرات کوچکی ام شدم که درد اصلی خود را فراموش کردم کلاهم را از روی سرم برداشتم و دستی روی سرم کشیدم اشک هایم بی روان مانند شبنمی می ریخت خدایا چرا من باید به این بیماری ناعلاج درچار شوم دستم را روی قلبم گذاشتم واقعا درد داشتم رو به روی دریا زانو زدم و فقط گریه می کردم دریاهم کنار اشک های من کم اورده بود بلندشدم دوان دوان می رفتم وبا موج های دریا همراه شده بودم ناگهان برسرجایم ایستادم و چهار زانو روی زمین نشستم سرم را روی پاهایم گزاشتم احساس دردی بسیار در اعماق قلبم کردم سرم گیج می رفت نزدیک ساحل دریای خروشان بودم دریایی بین رنگ ابی و قهوه ای دریایی که از آینه پاک تر و از سنگ دل سرد تر بود دیگر هیچ چیز جز نوازش ان دریای خروشان حس نکردم    

نویسنده : نیلوفر طوفانی 14 ساله                                             

امروز قرار بود وارد دادگاهی بشم که حکم می کرد باید دنیای خیالاتم را رها کنم یا هنوزم می توانم بنویسم .
سخت ترین روز ، امروز تمام زندگیم به باز کردن دهان یک نفر بستگی دارد حکم فردی که می گوید آیا هنوزم می توانم اینجا بمان واقعا تصور نبودن در خیالاتم خیلی سخت بود . شاید الان فکر کنید خیالات و نوشتن چیست ولی تنها کسی این داستان را می فهمد و درک می کند که اصلا حضوری در دنیای واقعی ندارد و فقط درگیر گفته های من است .
با ترس و لرز در دادگاه را باز می کنم اولین نگاهم به سمت قاضی است با چهره ای مظلوم به او چشم می دوزم سرجایم میخکوب می شوم و بعد از چند دقیقه در جایگاه خود می نشینم .
مردی که ازمن شکایت کرده بود را از سرتاپا نگاه می کنم مردی قد بلند با چشم هایی به رنگ آبی آسمانی و چهره ای سفیدگون که حدس زدم آلمانی باشد
تا حالا یک بار هم او را ندیده بودم او با من چه مشکلی دارد با برگه هایی به سمت قاضی می رود کمی با او پچ پچ می کند و قاضی سری به طرف من بر می گرداند و می گوید به نظر تو نوشتن و خیالات چیست ؟ چه سوال ساده ای ! می خواهم جواب سوال را خیلی سریع بدهم اما یاد حرف های استادی می افتم بعد از کمی فکر کردن و سکوتی طولانی صدای حاضران بلند می شود که می گویند سریع تر سریع تر .
قاضی به لب هایم خیره می شود انگار می داند می خواهم چه بگویم آن دسته ی چوبی مانندش را به میز می زند و می گوید نظم دادگاه را به هم نزنید .
همه ساکت می شوند ، قاضی سر جایش جابه جا می شود و می گوید ایشان می خواهند جواب سوالم را باذکر یک مثال شرح کنند .
این گونه شروع می کنم :
دختر 14 ساله وقتی شب ها همه خوابند در اتاقش روی یک صندلی چوبی کوچک می نشیند لامپ ها همه خاموشند میزی روبه روی دخترک قرار دارد روی میز یک چراغ مطاله کوچک است به قدری کوچک است که فقط روی دفتر دخترک می تابد دخترک مدادش بر می دارد و شروع به نوشتن میکند و پاره میکند اینقدر اینکارا را تکرار میکنید که دور تا دورش را مچاله های کاغذ پر میکند سرش را روی میز میگذارد و خوابش میبرد و خواب میبیند گوشه اتاقش نشسته بزهم کسی نیست و همه جا خاموش است بازهم مینویسد و پاره میکند مینویسد پاره میکنی. کمی سکوت کردم و گفتم  تمام  حاضران کلافه و عصبی منتظر ادامه داستان بودنو قاضی گفت حکمبهنفع دختراست باورم نمیشد قرر نیست دنیای نوشته ها و خیالات را رها کنم مرد میگوید چه بی معنا اصلا مثل خوبی یرای ذکر جواب سوال نبود قاضی رو به مرد میکند و میگوید  من ماندم در زیبایی این داستان و اینهمه نکته ی اموزنده ان وثقت تو هنوز انرا درک نکرده ای  خیالات یعنی توهم الان غرق داستان منی

نویسنده : نیلوفر طوفانی 14 ساله

کتاب دروازه ای به سوی جهان گسترده دانش و معرفت است

 و یکی از بهترین ابزارها برای به کمال رساندن انسان هاست

و کسی که در این دنیای زیبا به زندگانی می پردازد نمی تواند با دنیای کتاب بی ارتباط باشد

پس بیاییم با گرامی داشت این هفته

و

 نام مبارک آن در پروراندن دانش و کمال سهیم باشیم

سپاس خدایی را که به غیر او امیدی ندارم

و اگر جز به او امید داشته باشم نا امیدم می کند

سپاس خدایی را که تنها به خودش واگذارم کرد و کرامتم بخشید

و مرا به مردم نسپرد تا به من اهانت کنند و خوارم سازند

سپاس خدایی را که با من دوستی می کند

با اینکه هیچ نیازی به من ندارد.

سپاس خدایی را که چنان با من صبوری می کند

که انگار هیچ گناهی مرتکب نشده ام .

پروردگار من ، ستودنی ترین است نزد من

و شایسته ترین کس برای ستایش

                                                   و سپاس من.

 بند 13 دعای ابوحمزه ثمالی

و من آماده ام برای استغاثه.

و جعلة بک استغاثی                    و بدعائک توسلی

زبانم باز می شود و تند تند می شمارم تمام لحظه های نبودت را در لابه لای دل مشغولی های ریزو درشت روزهایم

وای وای چه بی شمار شد لحظه هایی که گمت کرده ام

می شمارم و تو گوش می کنی

من غیر استحقاق لاستماعک منّی

بی آنکه مستحق باشم که مستمع نجوای من باشی

یا مقلب القلوب              یا منور القلوب                   یا دائم الطف

تاریکی های سحر چه دور برگردان خوبی است بی سرو صدا راهم را کج می کنم و مرا دوباره به عمق آغوش تو می کشاند

مرا خوانده ای این شوخی نیست !.

شوخی نیست که رد پایم به خلوتی دو نفره با تو باز شده است

ببین دلبر جان

پشت سر منمو دنیایی بی خیالی .

پیش رو منمو اشتیاق هم کلامی.

و لیس من صفاتک یا سیدی ان تامر باالسؤال و تمنع العطیة

تو می شنوی          تو می بخشی         تو آرام می کنی           تو عطا می کنی

آخر تو منانی برای انسان های دست ساز خودت

گره ای کور مرا به درگاه امنت دخیل بسته است

مگر جز تو الهی هم هست که نیمه شب گوش به زنگ اقرار من نشسته باشد

و أسألو الله من فضله              اِنّ الله کان بکم رحیما

من دری را برای کوفتن سراغ ندارم مگر می شود در وا نکنی برای کسی که خودت در زدن یادش دادی.

{منتظران منجی }